Nie przeżywaj żałoby na cmentarzu

Tydzień temu w piątek pochowałam swojego dziadka (od strony mamy).

Dzień przed, dzień pogrzebu oraz dzień po...to były dni jak wyjęte z życia. Tyle rzeczy na głowie w tej sprawie...no nic jak tylko wycięte kartki  kalendarza!

 
Pierwszy raz na pogrzebie byłam u taty koleżanki z klasy w liceum. Bardzo chciałam iść nie tylko ze względu, że była to bardzo dobra koleżanka, ale i dlatego, że nigdy jeszcze nie byłam na pogrzebie. Człowiek jest ciekawy. Taką ma naturę.
Rodzice mówili mi: "to piękne, że jeszcze nie musiałaś być na żadnym pogrzebie, przyjdzie taki czas, kiedy w końcu pójść będziesz musiała".

 Ale ja byłam ciekawa.

Oczywiście pogrzeb kogoś zupełnie obcego człowiek przeżywa absolutnie inaczej jak własnej rodziny.

To całkowicie, zupełnie, absolutnie co innego.

 

Półtora roku temu przeżyłam śmierć babci (od strony taty). Wydawałoby się, że już wiem o co w tym wszystkim chodzi, jak to się rozgrywa. Niby to samo, ale...co innego.

 

Szczecin, Wały Chrobrego

 

Dziadek miał dużą rodzinę a razem z babcią to już w ogóle, rozsianą praktycznie po całej Polsce. Mnóstwo było osób przyjezdnych, a szczególnie takich, których trzeba było gdzieś przenocować.

 

A kiedy wszyscy zebrali się u nas, bo mamy największy dom....przecież w pewnym momencie w jednym pokoju były 24 osoby!

 

Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Stałam w jednym miejscu jak kołek.

 

Dziadek był bardzo cenionym nauczycielem i dyrektorem szkoły. Kiedy jego buty skrzypiały, nikt w klasie nie śmiał podnieść głowy, Miał respekt. Lubił swoją młodzież, kochał to co robił.

Kiedy ktoś coś przewinął, mówił: "Stój i się wstydź". Uczniowie stali i się wstydzili.

Na pogrzeb przyszła obecna dyrektorka, która cytowała niektóre słowa dziadka. Byli też uczniowie ze sztandarem. I wyglądali na takich, którzy wiedzieli doskonale po co przyszli.

 

W tym tygodniu byliśmy na mszy za dziadka. Na kazaniu ksiądz powiedział jedną (w zasadzie nie jedną) bardzo ważną rzecz:

 "Nie przeżywaj żałoby na cmentarzu"

 

Jest ciężko, ale trzeba wrócić do rzeczywistości. Myślę, że te słowa były kierowane szczególnie do babci, wdowy po dziadku. Chodzi codziennie na grób, ale szczerze to się nie dziwię. Też bym to robiła. To minie.

Przynajmniej powiedziała: "Mówcie co chcecie, ale ja nie będę się ubierać na czarno poza pogrzebem!"

 

Szczecin, Zamek Królewski

 

Myślę, że to, że dziadek od dawna był w szpitalu, babcia zdążyła się przyzwyczaić do pustego mieszkania. Nie było szoku, przynajmniej pod tym względem.

 

Trzeba żyć dalej, to życie samo się toczy i samo rozdaje karty. Teraz babcia (od taty) i dziadek (od mamy) na pewno zawzięcie politykują, jak to mieli w zwyczaju za życia.

 

Na pewno.

 

 Oba pogrzeby przeżywałam inaczej. Śmierć babci jest powodem założenia bloga. Do tego, przez pół roku starałam się opisać w pamiętniku pogrzeb, ale w połowie się poddałam. Do dzisiaj nie jestem w stanie tego dokończyć.

 

Nie mogę.

 

Z dziadkiem jest zupełnie inaczej. Wszystko jest już na swoim miejscu w pamiętniku, chociaż były kłopoty z napisaniem tych kilku słów, co się stało.

 

Mogłabym jeszcze pisać i pisać, ale to nie o to chodzi. Poza tym, już pewnie zanudziliście się na śmierć do reszty.

Każdy kiedyś niestety musi doświadczyć tego w życiu. Ja jestem szczęśliwą osobą, bo jeszcze 2 lata temu miałam obu dziadków i obie babcie. Mam kochającą rodzinę, która bardzo często się spotyka.

 

Dziękuję Panu Bogu za to.

Kasia